นุ่นนิจ ถาวรรัตน์ ชื่อเล่น โรส ปัจจุบัน อายุ ๑๖ ปี ตาพิการทั้ง ๒ ข้าง เรียนหนังสือแบบเรียนร่วม ณ โรงเรียนหาดใหญ่วิทยาลัย อ.หาดใหญ่ จังหวัดสงขลา โรสชอบเขียนเรื่องราวต่างๆ ที่ได้ประสบ พิมพ์เป็นตัวอักษรปกติบนคอมพิวเตอร์ แล้วพ่อจึง copy นำไป Post ข้อความต่างๆ ส่วนใหญ่ เป็นความคิด ความเข้าใจ และจินตนาการ บนพื้นฐานของความเป็นคนตาพิการ ของน้องโรสทั้งหมด

โรสพิมพ์เรื่อง ?สิ่งที่ผู้พิการคนหนึ่งอยากให้เป็น? ว่า คนพิการส่วนใหญ่ไม่ว่าจะพิการประเภทใดก็ตาม ต้องการที่จะให้คนที่ปกติดีทุกอย่างมีความคิดว่า คนพิการนั้นพิการก็จริง แต่ไม่ได้พิการไปทุกส่วน หากพิการแต่เพียงทางร่างกาย ส่วนจิตใจนั้นมิได้พิการเลย คนปกติส่วนใหญ่คิดว่า คนพิการนั้นน่าสงสาร เพราะ พิการแล้วจะทำอะไรเหมือนคนอื่นนั้นไม่ได้ เพราะมีความเสียเปรียบมากมาย ในความคิดของหนูนั้นคิดว่า ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะพิการอย่างใดอย่างหนึ่ง ธรรมชาติก็ยังชดเชย ทดแทนอย่างอื่นให้ ผู้พิการทางสายตา ธรรมชาติพยายามทดแทนให้มีความสามารถฟังเสียงได้ละเอียด แน่นอนมากขึ้น ผู้พิการทางหู ให้สามารถมองเห็น อ่านริมฝีปากผู้อื่นได้ หรือ พิการทางแขน ขา ธรรมชาติก็สร้างให้สมอง หรือ ประสาทส่วนอื่น สามารถทำงานได้ดี หรือมากกว่าเดิม หนูไม่ทราบว่าความพิการเป็นการใช้กรรมชาติปางก่อนหรือเปล่า แต่หนูไม่คิดว่าคนพิการเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมที่ทำมาเมื่อชาติปางก่อนอย่างที่หลายคนคิด เพราะที่เขาพิการนั้นอาจมีสาเหตุเพราะ อุบัติเหตุก็ได้ ถ้าเราคิดว่า เป็นเพราะ กรรมแต่ชาติปางก่อน เราก็ไม่สามารถจะทำอะไรได้ในชาตินี้ แล้วก็ปล่อยชีวิตไปตามยถากรรม ไปวันๆ โทษตัวเอง มีชีวิตอย่างหดหู่ จนกว่าจะตายจากโลกนี้ไป แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นคิดว่า เป็นอุบัติเหตุ เราจะคิดช่วยเหลือตนเอง ทำให้ตัวเองไม่หดหู่ ไม่เป็นภาระแก่ผู้อื่น หนู ขอให้คิดเช่นนั้นนะคะ และขอให้ใช้คำพูดหรือมองคนพิการในเชิงบวกแทน เช่น พูดแสดงความรักใคร่ เมตตา เอ็นดู และให้กำลังใจ ไม่ควรพูดว่าน่าสงสารหรือน่าเวทนา เพราะคำพูดเหล่านั้นจะทำให้ผู้พิการรู้สึกหดหู่และคิดว่าตนเองไร้ค่า นี่คือความคิดที่หนู ในฐานะผู้พิการทางสายตาคนหนึ่งที่พึงประสงค์อย่างมาก และเมื่อเวลาที่จะช่วยเหลือผู้พิการ ถ้าไม่สมัครใจที่จะช่วยเหลือก็กรุณาพูดกับเขาดี ๆนะคะ กรุณาอย่าแสดงความรำคาญ อันที่จริงแล้ว ผู้พิการทุกคนควรช่วยเหลือตนเองจึงจะถูก และหนูคิดว่าผู้พิการทุกคน ต้องการจะช่วยเหลือตนเอง ไม่เป็นภาระแก่ผู้อื่นทั้งนั้น แต่หนูอยากจะบอกว่า ในฐานะที่หนูมีประสบการณ์มาแล้ว ว่าโดนเพื่อนแสดงความรำคาญใส่ หนูเลยหาทางที่จะช่วยเหลือตนเองให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ถ้าจำเป็นที่ต้องช่วยเหลือจริง ๆ ก็จงอย่าแสดงความรำคาญเลยนะคะ หากไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ ผู้พิการนั้นไม่สามารถทำอะไรเองได้ทุกอย่างเหมือนคนปกติ ถ้าต้องการให้ช่วยตนเอง ควรแนะนำสถานที่ที่จะเดิน เพราะผู้พิการทางสายตาต้องใช้ความจดจำในสถานที่นั้น ๆ เพราะมองไม่เห็น ค่ะ

 ประการสุดท้ายที่หนูพึงประสงค์ คือ กรุณาอย่าลบหลู่ดูหมิ่นผู้พิการว่าไร้ความสามารถ ความสามารถของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกันค่ะ แล้วที่ผู้พิการสามารถทำอะไรได้แล้วคนที่ปกติชื่นชมนั้น คนที่ปกติมักจะคิดว่าเป็นพรสวรรค์ แท้จริงแล้วไม่ใช่หรอกค่ะ หากแต่เป็นความสามารถเฉพาะตัวของเขา หรือได้รับการช่วยเหลือ ฝึกฝนอย่างหนักจากคนปกติ และตัวเขาเองมากกว่า หนูคิดว่าผู้พิการทางสายตาทุกคน สามารถเรียนรู้ และทำได้แทบทุกอย่าง เพียงแต่ต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ และฝึกฝนมากกว่าคนปกติธรรมดา เพราะไม่มีสายตาให้เลียนแบบ สิ่งเหล่านั้นได้นั่นเองค่ะ ขอบคุณที่ได้อดทนอ่านมานะคะ นี้เป็นพียงความคิดเล็กๆหนึ่ง ของผู้พิการทางสายตาคนหนึ่ง ที่อยากจะสื่อให้ท่านที่เป็นคนปกติได้ทราบความคิดเท่านั้น ท่านที่มีสายตาปกติอยู่แล้ว หนูคิดว่าท่านเป็นคนที่ โชคดีมากที่สุดในโลกคนหนึ่ง กรุณาถนอมดวงตาของท่านไว้ให้ดีที่สุดนะคะ ชีวิตในโลกมืด ไม่ได้น่าอภิรมย์ อะไรเลยค่ะ

พิมพ์โดย นางสาว นุ่นนิจ ถาวรรัตน์ ผู้ที่พิการทางสายตา แต่จิตใจมิได้พิการค่ะ

ที่มา - http://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=roseblindgirl&group=๑&month=๑๐-๒๐๐๖&date=๒๙&blog=๑