เมื่อทะเลสีคราม ท้องฟ้าสดใส และสายลมเป็นใจ
ความรักจึงเพรียกหาและนำพาพวกเขามาพบและ...‘รัก’ กัน

หนุ่มสาวสี่คู่ได้มาพบกันที่เกาะไข่มุก และต้องเจอกับเรื่องราวทั้งดีและร้าย
ในช่วงเวลานั้นพวกเขาต่างค้นพบว่ายังมีอีกคนที่อยู่เคียงข้าง...คอยดูแลห่วงใย
จวบจนวันที่ก้าวข้ามอุปสรรคไปได้ คนที่อยู่เคียงข้างก็เข้ามาอยู่ในหัวใจ

‘เกาะรัก’ เป็นปรากฏการณ์ครั้งใหม่ของนวนิยายโรมานซ์ 4 เรื่อง 4 รส 
ทะเลหวาม นิยายรักสองเรา กติกาหัวใจ และ ทะเลกามเทพ 
โดยนักเขียนมากฝีมือ bigger พิมพ์พลอย น้ำเพชร และ อัคนี

ทะเลหวาม-bigger

นิยายรักสองเรา - พิมพ์พลอย

พรรัตนาเริ่มตาพร่า จุมพิตของเขาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย แรงปรารถนาคุโชน เป็นกระแสสวาทที่อันตราย จนหญิงสาวเริ่มต้านทานไม่ไหว “คุณภู” นักแปลสาวหายใจสะท้านเมื่อเขาถอนริมฝีปากออกแล้วพาไปที่เตียง “พอแล้ว” เสียงของเธอแหบโหย ท้องไส้ปั่นป่วน ลมหายใจหอบแรง แข้งขาเริ่มอ่อนเปลี้ย เรี่ยวแรงหายไป เขากลายเป็นกำแพงใหญ่ที่เธอผลักไม่ออก ภูประพันธ์ห้ามตัวเองไม่อยู่พาเธอล้มลงไปบนเตียง เพราะความหวานละมุนของเธอทำให้เขาคลั่ง ปากและจมูกโด่งซุกไซ้ไปที่ซอกคอซึ่งกลิ่นแป้งเด็กหอมเตะจมูก พรรัตนาขยุ้มเสื้ออีกฝ่ายแน่นขณะที่เขาเลื่อนมือลงไปลูบไล้ต้นขานวลเนียนของ เธอ “พอแล้ว” เสียงหญิงสาวสั่นพร่าไร้น้ำหนัก และเมื่อคนบนร่างเงยหน้า ตาประสานตาอย่างเร่าร้อน เขายิ้มชนิดที่ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออก นอกจากกลืนน้ำลายลงคอ

ทะเลกามเทพ-อัคนี

“พี่ต้า...”

กิ่งดาวหยิกแขนศาสตราแก้เขิน แล้วต้องอุทานปนหัวเราะเพราะถูกอีกฝ่ายรั้งเอวเข้าไปกอด ก่อนจะยกตัวเธอลอยขึ้นเพื่อรับจูบหวานฉ่ำอย่างถนัดถนี่

ไม่ว่าจูบครั้งไหนๆ ของศาสตราก็ทำให้กิ่งดาวตัวสั่นได้เสมอ เธอตอบรับด้วยริมฝีปากสั่นไหว โอบแขนคล้องคอเขาไว้ขณะที่ถูกอุ้มเดินมาจนถึงเตียง

นี่หรือเปล่าที่เรียกเคมีตรงกัน

เคมีอะไรหนอ หรือจะเป็น ฟีโรโมนของเธอที่แผ่ออกไปเชิญชวนเขาจนได้เรื่อง

กิ่งดาวพยายามนึกก่อนที่สมองจะพร่าเลือนไปมากกว่านี้ เพราะลิ้นร้อนที่กำลังซุกซอนโพรงปากเชิญชวนให้กระหวัดรัดเรียวลิ้นนั้นตอบบ้าง เธอทำตามแล้วพบว่ายิ่งทำให้ร่างกายสั่นไหว อุณหภูมิในตัวสูงขึ้นราวจับไข้

“ตัวสั่นไปหมดแล้ว” เสียงของศาสตราแหบพร่า

“ก็หยุดสิคะ” เหมือนจะห้าม แต่เสียงของกิ่งดาวก็พร่าสั่นไปด้วยความปรารถนา

ศาสตราผ่อนร่างบอบบางนอนราบลงบนเตียง คุกเข่าคร่อมร่างนั้นไว้ แล้วส่ายหน้าไปมา “ห้ามหมีไม่ให้กินน้ำผึ้งไม่ได้หรอก”

“กิ่งไม่ใช่น้ำผึ้งสักหน่อย” กิ่งดาวกัดริมฝีปาก พยายามไม่เตลิดไปกับมือร้อนที่สอดลึกเข้าใต้เสื้อเพื่อกอบกุมทรวงอก

            “จ้ะ ไม่ใช่ หวานกว่านั้น” ริมฝีปากของเขาตามมือลงไปครอบครองยอดบัวตูมสีหวาน เรียกเสียงครางแผ่ว

กติกาหัวใจ ของ ''น้ำเพชร''

“คุณโอเคหรือเปล่า” ผลักบานประตูเข้าไป ก็เห็นอีกฝ่ายนั่งตาโต ทำท่าตกใจอยู่บนเตียง
คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะก้าวเข้าไปช้าๆ ตรงลิ้นชักข้างเตียงที่เขาบอกเธอ มันมีกล่องสีน้ำเงินขนาดเท่าฝ่ามือตกอยู่ ภควัตก้มมอง ชะงักไปเล็กน้อยเหมือนกัน แต่พอเจ้าหล่อนจ้องมองมาทางเขาด้วยดวงตาแป๋วๆ ที่เต็มไปด้วยคำถาม ก็ถึงกลับต้องกระแอมไอออกมา และย่อตัวลงเก็บมันขึ้นมาใส่ในกระเป๋ากางเกงผ้าแพรเนื้อนุ่มสบายเอาไว้ 

“ขอโทษที....พอดีผมลืมทิ้งน่ะ แต่คุณไม่ต้องกังวลหรอก ข้างในมันไม่มีของแล้ว”

พยักหน้ารับรู้ แต่ก็อดคิดไม่ได้ ที่ไม่มีนี่คือ...ใช่หมดไปแล้วใช่ไหมคะ พริมากลืนน้ำลาย และรู้สึกถึงอาการเห่อร้อนบนใบหน้า ยามคิดถึงวัตถุเมื่อครู่ที่แค่เห็นก็ตอบได้ทันทีว่ามันเป็นอะไร ...ถุงยางอนามัย แถมยังเป็นรุ่น...ใหญ่...พิเศษ คำอธิบายหน้ากล่องที่เด่นหรายิ่งทำให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นจนแทบจะระเบิด โอ๊ยตาย...นึกไปถึงวิชาสุขศึกษาตอนสมัยมัธยมปลายแล้วก็ต้องส่ายหัว ทั้งๆ ที่ตัวเองก็อยู่ในวัยสมรสออกเรือน และควรจะมีว่าที่สามีเป็นตัวเป็นตนได้แล้วแท้ๆ พริมายกมือขึ้นปิดหน้า และยิ่งสะดุ้งโหยงเมื่อเจ้าของห้องตัวจริงขยับเข้ามาใกล้ๆ ค้นโน้นค้นนี่ทำเสียงกุกกักอยู่ที่ข้างหู

หญิงสาวหันขวับกลับไปมอง โครงหน้าด้านข้างที่เห็นรู้สึกได้ถึงความกร้าวแกร่ง พยายามถอนสายตาคืน แต่มันก็ไม่รักดีไล่มองลงมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ลำคอ ไหล่กว้าง และช่วงลำตัวภายใต้เสื้อยืดคอกลมเรียบง่ายเบาสบาย เอาเข้าจริงๆ ภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าต้องแสงแดดยามเช้าของเขาในวันนั้นยังคงติดตา และแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ พริมามองแผ่นอกที่สะท้อนขึ้นลงตามการหายใจตรงหน้าชนิดตาไม่กระพริบ ถ้าถอดสิ่งกำบังนี้ออก เธอจะเห็นกล้ามเนื้อที่สวยงาม ชวนหลงใหล และ...ทำให้รู้สึกว่า...เร่าร้อน

คิดบ้าอะไรเนี่ย! ตีแก้มตัวเองทั้งสองข้างแรงๆ ก่อนจะสะบัดหัวเรียกสติ และรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นรุนแรงกับความรู้สึกแปลกในร่างกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ...ไม่ดีแน่ๆ บอกกับตัวเองและรีบดีดตัวขึ้นจากฟูกนอน สูดหายใจลึกยาว จัดผมเผ้าที่ก็ไม่ได้ยุ่งเหยิงอะไรในความจริงให้เข้าที่ พลางเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแทบฟังไม่รู้เรื่อง

“ฉัน...ไป...ออกไปรอข้างนอกดีกว่านะคะ”
ยิ้มแบบไม่กล้าสบตา และรีบตรงดิ่งไปทางประตู ในใจโลดแล่นไปเช่นนั้น ทว่า เอาเขาจริงแค่หันหลังกลับ คนซุ่มซ่ามก็สะดุดได้แม่แต่ขาของตัวเอง โชคดีที่ชายหนุ่มคว้าตัวเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคงได้หน้าคะมำลงไปกระแทกพื้น

แต่ว่า...คิดอีกทีนี่มันใช่โชคดีจริงๆ หรือเปล่า พริมาถามตัวเองและเกร็งตัวสุดชีวิต เพราะหลังจากหายตกใจก็กลายเป็นว่าเธอกับเขากำลังใกล้ชิดกันภายใน...อ้อมแขนแข็งแกร่ง หญิงสาวพยายามควบคุมสติ เธอน่ะหันหน้าไปทางประตู ไม่เป็นไรหรอก แต่เขาที่หันหน้าไปคนละทางและริมฝีปากก็อยู่ตรงกับใบหูของเธอนี่สิเรื่องใหญ่ หลับตาแน่นปี๋ แต่ก็สะดุ้งเฮือก เมื่อเสียงทุ้มเอ่ยออกมาแผ่วเบา คล้ายกำลังกระซิบ และมีลมหายใจอุ่นคลอเคลียข้างแก้ม

“นี่ครับ ของที่คุณถามหา” 
แทบหลอมละลาย ไม่เคยคิดจริงๆ ว่าเสียงของเขาจะนุ่มหู และน่าฟังมากขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องคลื่นเสียง ตั้งสติ พยายามสนใจแต่สายหูฟังที่เขายื่นมาให้ตรงหน้า

“ขะ...ขอบคุณค่ะ...” เอ่ยบอกแผ่วเบา และพยายามขืนตัวนิดๆ แต่นอกจากจะไม่หลุดแล้ว ยังได้สัมผัสกับความแข็งแกร่งของกล้ามช่วงอกไล่ลงมาถึงท้องของเขาเป็นกำไรกลับมาอีกต่างหาก มันจะมากไปแล้วยายพริมา... ต่อว่าตัวเองที่ฟุ้งซ่าน และชะงักเมื่อต้นเหตุของความปั่นป่วนในร่างกายเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“คุณหน้าแดง” ฟังแล้วก็ต้องกัดริมฝีปาก “ใบหูก็แดง”
หลับตาแน่นปี๋อีกครั้ง ใจเต้นระรัวเหมือนกลองจนกลัวว่าเขาที่อยู่ใกล้ๆ จะได้ยิน อย่างไม่คาดฝัน ใบหน้าหล่อเหลาดูดีก็กลับโน้มลงมาใกล้ พร้อมกระซิบแนบหูที่ทำเอาหญิงสาวไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ อีก

“น่ารัก”
คนลืมตัวหันขวับกลับไป และต้องเบิกตากว้างเมื่อทุกอย่างอยู่ห่างจากใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบ พริมาพูดไม่ออก เสน่ห์จากตัวเขากลับกลิ่นสบู่กำลังทำให้เธอมึนงง แรงขยับตัวใดๆ ก็ไม่มี ต่างจากอีกคนที่เหมือนจะมีทุกอย่างอยู่ครบ แต่เขากลับเลือกที่จะไม่ทำอะไร และจ้องมองดวงสายตาคมๆ ล้ำลึกอยู่แบบนั้น

อาจเพราะไม่เคยคิดมาก่อน ว่าภายใต้ภาพจืดชืด ไร้สีสัน เธอคนนี้ก็กลับมีบางอย่างที่...ไม่ถึงขั้นร้องว้าว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามันเชิญชวน และเขาอยากกลืนกินเธออีกรอบทั้งๆ ที่รู้ว่าต้องห้ามใจ มือข้างหนึ่งกระชับเอวคอดบางให้เข้ามาใกล้ อีกข้างเริ่มเลือนต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงต้นขานุ่มเนียนที่ไร้อาภรณ์ใดๆ ปิดบัง สัมผัสแผ่วเบาก่อนเพิ่มการกดน้ำหนักมือลงไปอีกเล็กน้อย ดวงตากลมใสที่มองมาชนิดไม่กะพริบกำลังระริกไหว แก้มยุ้ยๆ เห่อแดงมากขึ้นเรื่อยๆ

ภควัตจ้องมองทุกอย่างที่เป็นเธอ ไม่รู้สึกว่าแว่นตาแสนเชยจะบั่นทอนความร้อนในตัวที่กำลังปะทุอยู่แต่อย่างใด เขากอดเธอแน่นขึ้น มองเห็นริมฝีปากอวบอิ่มน่าครอบครองเม้มเข้าหากันนิดๆ และรับรู้ชัดเจนถึงทรวงอกอิ่มล้นมือสวนทางกับใบหน้าเด็กๆ ไร้เดียงสาที่เคยได้สัมผัสกำลังเกยอยู่บนตัวเขา

จากที่เลื่อนต่ำ มือใหญ่สากนิดๆ ไล่กลับขึ้นมาช้าๆ ลุกล้ำเข้าไปใต้ชุดนอนเหนือเข่าที่ละนิด รู้สึกถึงอาการเกร็งของร่างในอ้อมกอด และริมฝีปากที่เผยอออกเล็กน้อยคล้ายหายใจไม่ทัน ชายหนุ่มก็มหน้าลงต่ำช้าๆ หวังลิ้มรสความหอมหวานที่เคยได้สัมผัสและรสยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นจางๆ ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งได้กลิ่นหอมของผลไม้จากสบู่อาบน้ำของเธอ และมันทำให้เขากำลังจะอดใจไม่ไหว ยกมือประคองใบหน้าของเธอไว้ อีกนิดเดียวเท่านั้น ทว่า...

ที่มา : http://www.booksyourlikeshop.com/